آنچه باید درباره ی فضاپیمای خصوصی دریم چیسر بدانیم
پارسی کاو: فضاپیمای «دریم چیسر» که ساخت و توسعه آن توسط شرکت آمریکایی «سیرا اسپیس» صورت می گیرد، برای بردن آزمایش ها، تجهیزات و محموله های مورد نیاز به «ایستگاه فضایی بین المللی» مورد استفاده قرار خواهد گرفت.
به گزارش پارسی کاو به نقل از ایسنا و به نقل از اسپیس، فضاپیمای خصوصی «دریم چیسر»(Dream Chaser) ساخت شرکت آمریکایی «سیرا اسپیس»(Sierra Space)، برای ارسال محموله و فضانوردان به مدار پایین زمین طراحی شده است. این نسخه دریم چیسر مقرر است آزمایش ها، تجهیزات و سایر محموله ها را در دسامبر ۲۰۲۳ به «ایستگاه فضایی بین المللی»(ISS) ببرد.
انتظار می رود که دریم چیسر برای اولین پرتاب های خود از موشک کاملا جدید «ولکان قنطورس»(Vulcan Centaur) شرکت «ائتلاف پرتاب و راه اندازی»(United Launch Alliance) استفاده نماید تا هم این موشک و هم خود دریم چیسر آماده شوند. صرف نظر از موشک یا مأموریت، این فضاپیمای مشابه «شاتل»(Shuttle) برای فرود آمدن در باندهای شاتل معمولی در انتها پرواز طراحی شده است.
مشخصات دریم چیسر
طول: ۹ متر
ظرفیت بار: ۵۴۴۳ کیلوگرم بدون احتساب وسیله نقلیه که دارای ۴۵۳۶ کیلوگرم ظرفیت اضافی است.
بال ها: تاشو برای نسخه باری و غیر تاشو برای نسخه دارای سرنشین
ظرفیت سرنشین: هفت نفر
مقصدها: مدار پایین زمین یا ایستگاه های فضایی
موشک پرتاب گر: ولکان قنطورس؛ همراه با احتمال استفاده از یک موشک دیگر
طراحی و توسعه دریم چیسر
دریم چیسر کمی شبیه به نسخه ای از شاتل فضایی و برپایه طرح های ناسا و شوروی است. طراحی دریم چیسر با عنایت به طراحی فضاپیمای ناسا معروف به «HL-۲۰» صورت گرفته است که به دهه ۱۹۸۰ بازمی گردد.
به قول ناسا، HL-۲۰ برپایه یک فضاپیمای شوروی به نام «BOR-۴» ساخته شد که یک هواپیمای جاسوسی آمریکا در اوایل دهه ۱۹۸۰ آنرا مشاهده کرد. هواپیمای فضایی HL-۲۰ که هیچگاه در مدار قرار نگرفت، نوعی فضاپیما بود که بدنه آن «lift»(نیرویی که هواپیماها و فضاپیماها را در آسمان نگه می دارد) تولید می کند. ناسا به دنبال یک جایگزین ارزان و قابل اعتماد برای شاتل فضایی بود و طراحی HL-۲۰ به مدت ۱۵ سال دستخوش تغییراتی شد.
مقامات ناسا گفتند که شرکت «راکول اینترنشنال»(Rockwell International) در سال ۱۹۸۹، یک قرارداد را برای انجام دادن مطالعه و ارزیابی عمیق HL-۲۰ دریافت کرد. دانشجویان «دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی»(NCSU) و «دانشگاه ایالتی کشاورزی و فنی کارولینای شمالی»(North Carolina A&T) در سال ۱۹۹۰، یک مدل در مقیاس کامل ساختند تا ایمنی و قابلیت استفاده از فضاپیما را برای خدمه انسانی آزمایش نمایند. علاوه بر این، مقامات ناسا گفتند که در سال ۱۹۹۱، مجوز یک مطالعه برای تعیین امکان سنجی توسعه یک نمونه اولیه و سیستم عملیاتی، به «شرکت توسعه پیشرفته لاکهید»(Lockheed Advanced Development Co.) واگذار شد.
برنامه تجاری سرنشین دار ناسا
نهادهای پیشین شرکت سیرا اسپیس شامل «اسپیس دو»(SpaceDev) و «سیرا نوادا کورپوریشن»(Sierra Nevada Corp)، مواد HL-۲۰ را در سال ۲۰۰۶ از ناسا دریافت نمودند و طراحی را ارتقا دادند. حدودا در همان زمان، ناسا به دنبال فاجعه سال ۲۰۰۳ شاتل «کلمبیا»(Columbia) که به منهدم شدن شاتل هنگام ورود مجدد و کشته شدن هفت فضانورد منجر گردید، بررسی یک جایگزین را برای شاتل فضایی قدیمی شروع کرد.
تلاش ها و مطالعات متعدد در نهایت با ایجاد «برنامه تجاری سرنشین دار»(Commercial Crew Program) در سال ۲۰۱۰ به اوج رسید که هدف هدایت شرکت ها را در توسعه تاکسی های فضایی خصوصی به مقصد ایستگاه فضایی بین المللی دنبال می کرد. سیرا نوادا برای قراردادهای توسعه برنامه تجاری سرنشین دار ناسا، با شرکتهای دیگر به مدت چهار سال به رقابت پرداخت و پیشنهاد کرد که مأموریت های دریم چیسر خویش را با استفاده از موشک «اطلس ۵»(Atlas V) شرکت ائتلاف پرتاب و راه اندازی انجام دهد.
ناسا به تدریج طی چندین دور تأمین مالی توسعه، لیست شرکتهای رقیب را کم کرد اما طراحی سیرا نوادا کورپوریشن حدودا تا پایان فرایند ادامه داشت. با این حال، ناسا در سال ۲۰۱۴ کپسول سرنشین دار «دراگون»(Dragon) شرکت «اسپیس ایکس»(SpaceX) و فضاپیمای «استارلاینر»(Starliner) شرکت «بوئینگ»(Boeing) را بعنوان اولین وسایل نقلیه تجاری سرنشین دار برگزید.
سیرا نوادا کورپوریشن در ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۴، اعتراضی را با ادعای «پرسش های جدی و ناسازگاری در روند انتخاب منبع» به «دیوان محاسبات آمریکا»(GAO) ارسال کرد. در حین بررسی اتهامات، کار کردن روی توسعه برنامه تجاری سرنشین دار موقتاً متوقف گردید. دیوان محاسبات آمریکا در ژانویه ۲۰۱۵، هیچ مشکلی در ارزیابی پیدا نکرد و ضد سیرا نوادا کورپوریشن حکم داد.
محموله های تجاری ناسا
سیرا نوادا کورپوریشن در سال ۲۰۱۵، از نسخه باری دریم چیسر رونمایی نمود. این شرکت، یک قرارداد پرمنفعت ناسا را در خصوص بردن محموله به ایستگاه فضایی بین المللی هدف قرار داده بود که بعد از انعقاد قراردادهای پیشین جهت استفاده از کپسول دراگون اسپیس ایکس و فضاپیمای «سیگنوس»(Cygnus) شرکت «Orbital ATK» که هم اکنون «نورثروپ گرومن»(Northrop Grumman) نامیده می شود، به دنبال وسایل نقلیه جدید بود.
سیرا نوادا کورپوریشن در سال ۲۰۱۶، امتیاز قرارداد «CRS-۲» را از ناسا دریافت کرد تا حداقل شش پرواز را به مقصد ایستگاه فضایی بین المللی انجام دهد. اسپیس ایکس و Orbital ATK هم قراردادهای CRS-۲ را دریافت نمودند. در آن زمان، ناسا اولین پروازها را برای سال ۲۰۱۸ مد نظر داشت اما همان گونه که در برنامه های وسایل نقلیه در مراحل اولیه معمول است، تاریخ اولین پرواز چندین سال به تعویق افتاد.
تغییرات کلیدی در طراحی دریم چیسر، شامل بال های تاشو برای قرار گرفتن در موشک هنگام پرتاب، نرم افزاری برای پرواز مستقل فضاپیما و گزینه سوزاندن بخشی از محموله در جو زمین از راه ماژول قابل مصرف «شوتینگ استار»(Shoting Star) است. آزمایش های باقی مانده، همراه با دریم چیسر برای تحلیل و بررسی به زمین برمی گردند.
مسئولیت های کلیدی دریم چیسر حالا بر عهده سیرا اسپیس است؛ یک شرکت فضایی تجاری مستقل زیر چتر سیرا نوادا کورپوریشن که در سال ۲۰۲۱ تشکیل شد. سیرا اسپیس به غیر از ناسا، سایر مشتریان دریم چیسر مانند «وزارت دفاع آمریکا»(DOD) را هم مد نظر قرار داده است. برای مثال، ارتش آمریکا و سیرا اسپیس در سال ۲۰۲۲، یک توافق همکاری را برای مطالعه حمل و نقل نقطه به نقطه محموله های امنیتی با استفاده از دریم چیسر اعلام نمودند. البته، وزارت دفاع آمریکا درحال بررسی شرکتهای دیگر است.
زمانی که شرکت ائتلاف پرتاب و راه اندازی، بازنشستگی اطلس ۵ را اعلام نمود تا راه را برای ولکان قنطورس باز کند، دریم چیسر به یکی از اولین پروازهای موشک جدید محول شد. با این حال، تاخیر در توسعه دریم چیسر در مارس ۲۰۲۳، پرواز اولیه را به تعویق انداخت. شرکت ائتلاف پرتاب و راه اندازی گفت تا وقتی که امکان پذیر باشد، برای دریم چیسر منتظر خواهد ماند. در غیر این صورت، این موقعیت به یک «شبیه ساز جِرم» اختصاص داده می شود تا روند پروازهای اولیه و صدور گواهینامه ولکان قنطورس ادامه یابد.
دومین و جدید ترین آزمایش فرود دریم چیسر، در نوامبر ۲۰۱۷ انجام شد و نمونه اولیه با موفقیت روی باند فرود آمد. «تنسیتی»(Tenacity) نام نسخه فضایی دریم چیسر است که برای اولین پرواز باری به مقصد ایستگاه فضایی بین المللی استفاده خواهد شد و از آوریل ۲۰۲۳ در دست توسعه قرار دارد. اولین مأموریت به مقصد ایستگاه فضایی بین المللی که «دریم چیسر دمو-۱»(Dream Chaser Demo-۱) نام دارد، آزمایشی برای توانایی های دریم چیسر قبل از عملیاتی شدن سیستم خواهد بود.
در آینده این امکان وجود دارد که دریم چیسر برای رفتن به ایستگاه فضایی خصوصی «اوربیتال ریف»(Orbital Reef) تحت سرپرستی شرکت «بلو اوریجین»(Blue Origin) استفاده گردد و سیرا اسپیس، یک زیستگاه قابل باد کردن را برای آن فراهم می آورد. اوربیتال ریف، یکی از مجموعه های درحال انجام شدن با بودجه ناسا است و بعنوان جانشین ایستگاه فضایی بین المللی در نظر گرفته می شود که انتظار می رود در سال ۲۰۳۰ بازنشسته شود. اوربیتال ریف در راه طولانی برای دریافت مجوز، یک بررسی حیاتی را با ناسا گذرانده است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب