آیا دنباله دارها می توانند اكسیژن تولید كنند؟
پارسی كاو: یك مطالعه جدید نشان داده است دنباله دارها احتمالاً می توانند اكسیژن مورد نیاز ˮاكتشاف فضای عمیقˮ(Deep Space Exploration) را فراهم آورند.
به گزارش پارسی كاو به نقل از ایسنا، یكی از بزرگترین چالش های اكتشاف فضای عمیق، تأمین اكسیژن فضانوردان است. اكسیژن(O۲) حتی در سیارات با اتمسفر ضخیم به مقدار كمی در فضا وجود دارد. حمل اكسیژن یكی از گزینه ها است، اما نیاز به مقدار زیادی سوخت برای حركت در اطراف دارد و ذخیره همیشه محدود خواهد بود.
شیمیدانان مؤسسه فناوری كالیفرنیا(California Institute of Technology) در مطالعه اخیرشان احتمالاً راهی برای تولید اكسیژن در فضا كشف كرده اند كه بعضی از آنها از داستانهای علمی–تخیلی الهام گرفته شده است. اكسیژن مولكولی در فضا و در جریان گازهای پرتوزا قرار دارد.
در صورتیكه دانشمندان از مدت ها پیش در مورد این پدیده اطلاع داشتند اما مطمئن نبودند كه چگونه این پدیده به وجود می آید. دو سال پیش "كنستانتینوس پی گیاپیس"(Konstantinos P. Giapis) استاد شیمی مؤسسه فناوری كالیفرنیا و همكارش "یونزی یااُ"(Yunxi Yao)، به بررسی رمز و راز این مساله پرداختند.
گیاپیس همراه با "تام میلر"(Tom Miller) استاد شیمی مطالعه ای را به منظور نشان دادن یك روش برای تولید اكسیژن در فضا را شروع كردند. تولید اكسیژن در فضا می تواند به انسان كمك نماید تا در دورترین نقطه جهان نیز به اكتشاف بپردازد.
نتایج مطالعه آنها نشان داده است كه بعضی از واكنش های شیمیایی می توانند با فراهم آوردن انرژی جنبشی بجای گرمای معمول، اتفاق بیفتند.
این پروسه هنگامی عمل می كند كه تكه های كوچك آب به سطوح حاوی اكسیژن، مانند شن و یا "زنگ" (rust)، به هدف خوردن كند. در این موارد، مولكول آب می تواند از این اكسیژن برای تولید اكسیژن مولكولی استفاده نماید. در دنباله دارها، این پروسه زمانی اتفاق می افتد كه مولكول های آب روی سطوح، بخار شده و توسط باد خورشیدی شتاب می گیرند تا زمانیكه با سرعت بالا باردیگر با دنباله دار برخورد كنند.
از آنجایی كه دنباله دارها همین طور می توانند دی اكسید كربن(CO۲) منتشر كنند پژوهشگران قصد داشتند دریابند كه آیا این دی اكسید كربن می تواند در برخورد با سطح دنباله دار اكسیژن مولكولی تولید نماید یا خیر. برای تأیید اینكه آیا واكنش دی اكسید كربن مشابه واكنش آب است، پژوهشگران یك آزمایش برای برخورد دی اكسید كربن بر روی یك سطح پوشیده با "زر ورق"(gold foil) طراحی كردند. با وجود اینكه اكسیژن مولكولی نباید تولید می شد اما اكسیژن همچنان از سطح طلا منتشر می شد.
این به دانشمندان ثابت كرد كه هر دو اتم های اكسیژن از یك مولكول دی اكسید كربن مشابه می آیند و بطور مؤثر آنرا تجزیه می كنند.
در گام نهایی پژوهشگران موفق به ایجاد یك مدل پدیده شدند تا بتوانند درك كنند دقیقاً چه اتفاقی می افتد. آنها یك دستگاه شبیه به شتاب دهنده ذرات توسعه دادند. این دستگاه می تواند مولكول های دی اكسید كربن را به یون ها تبدیل و آنها را حامله كند و سپس با استفاده از یك میدان الكتریكی به آنها شتاب دهد. این دستگاه برای واكنش لازم نیست، اما می تواند به پژوهشگران كمك نماید. آنها امیدوارند كه یك روز بتوان از "رآكتور"(reactor) برای توسعه برنامه های كاربردی مانند نحوه تولید اكسیژن در فضا بهره برد.
دنباله دار
دنباله دار یك گلوله برفی كیهانی است كه از گازهای منجمد، سنگ و گرد و غبار ساخته شده است. ساختار دنباله دار شامل سه بخش هسته، گیسو و دم است. هسته بخش مركزی آن است و از گرد و غبار و گاز و یخ ساخته شده است. وقتی كه دنباله دار نزدیك خورشید می شود، یخ های موجود در هستهٔ آن تبخیر می شود و تبدیل به ابر بزرگی پیرامون دنباله دار می شود كه گیسو نام دارد. در آنجا نیروی مغناطیسی بسیار قوی است و طناب ها، گره ها و نوارهایی تولید می كند كه دم یونی را از دم گرد و غباری جدا می كند.
سرچشمه و منشأ دنباله دارها، "ابر اورت "(Oort cloud) یا "كمربند كویپر "است. دنباله دارها، غیر دوره ای و دوره ای هستند كه غیر دوره ای ها گرانش محدود به خورشید ندارند و مدار آنها به شكل سهمی است. دنباله دارهای دوره ای نیز شامل دنباله دارهای بلند مدت(بسیار بیشتر از ۲۰۰ سال) و كوتاه مدت (۲۰ تا ۲۰۰ سال) است.
منبع: پارسی كاو
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب